آیا من دارم سعی می کنم خودم را شخصیتی نشان بدهم که نیستم؟ آیا ممکن است تحت تاثیر تبلیغات، که در تمامی جوامع دنیا از رسانه ها منتشر می شود، به سمت یک بیماری اجتماعی-روانی می روم که من را به یک شخص معترض سیاسی یا اجتماعی بدل می کند؟ که به چه برسد؟ به یک انقلاب؟ به این که همه ی دنیا از همه چیز ناراضی باشند و یک انقلاب بزرگ جهانی صورت گیرد؟ اصلا چرا من فکر می کنم که باید هر چیزی که در تاریخ و سیاست و ادیان مشاهده می کنم، نتیجه ی برنامه هایی از پیش تایین شده است؟
وقتی آدمی متولد می شود به محض هوشیاری، پیوسته در حال رسیدن به پاسخ سوالات خود است. به صورت ناخودآگاه و غیر ارادی. و این مهم ترین فرمان در مغز آدمیزاد که دلیل اصلی هوشیاری در حیاتی که آفریده شده است. چیزی که انسان را از حیوانات جدا می کند. ایجاد سوال و انگیزه برای جستجوی پاسخ. و اما نقصی در این اصل وجود دارد و خودش یک سوال است. آیا پاسخ به دست آمده درست است؟ آیا لزوماً نظر موافقِ اکثریت، ممکن است از نظر نفس من درست نباشد؟ یا بلعکس؟
پس من چطور در کلیت درک زندگی خودم و شناخت اینکه من که هستم می توانم بگویم من درست می گویم؟ یعنی من پاسخ مهم ترین سوالات فلسفی بشریت که به ریشه و منبع حیات و هدف و مسیر حق و شعور و یا درک منفی بودن و یا مثبت بودن ذاتی و امثال این گونه نکات اشاره می کند را به دست آوردم؟ آیا من درست فکر می کنم؟ دلایل من کافی است؟ یا من تحت تاثیر محیط اطراف و شواهد و الهامات شخصی خودم این گونه فکر می کنم؟ آیا من ایمان دارم؟ آه که چقدر ایمان داشتن سخت است. آیا من ایمان ندارم؟ آیا دیگری پاسخ هایی را داشته باشد که من هنوز به آنها نرسیدم و یا سوالاتی که هنوز پیش از این در ذهن من طرح نشده؟ من دیوانه ام؟
